Ochtendreis
Vanochtend ben ik op pad gegaan. Ik heb mezelf gegrond en voorbereid om op reis te gaan. Na enkele minuten voelde ik hoe mijn energielichaam zich losmaakte van mijn fysieke lichaam. Ik werd gedragen door een grote vogel – vraag me niet welke, want ik zag alleen zijn bovenkant terwijl ik op zijn rug zat. We gingen steeds hoger en hoger, en zweefden boven de wolken met een fantastisch uitzicht over de oceaan. Na een tijdje verscheen Zuid-Amerika aan de horizon, in prachtige, groene tinten. Ik voelde de lucht veranderen en zag het Andesgebergte onder me opdoemen... Daar moesten we zijn.
De vogel cirkelde boven Peru en daalde langzaam, in grote cirkels, af. De bergtoppen kwamen dichterbij en intuïtief wist ik dat we richting het Titicacameer gingen. Ik ben hier al vaker geweest, telkens met een nieuwe opdracht of doel. Vandaag had ik geen specifiek doel; het enige plan was om naar de stargate te gaan. Nou ja, er zijn hier twee stargates, maar de meeste mensen kennen alleen de stenen poort als stargate. In het Titicacameer zelf bevindt zich echter ook een poort.
Ik stapte van de rug van mijn vogel en bedankte hem voor de lift. Vervolgens liep ik naar de gigantische stenen muur, waarvan ik precies wist wat ik moest doen. Ik ging met mijn rug naar de opening staan en werd als vanzelf naar binnen getrokken. Het ging opvallend makkelijk, eenvoudiger dan de vorige keren. Ik draaide me om en liet de ruimte op me inwerken, maar kreeg weinig tijd om dit te verwerken, want ik werd meteen verder getrokken. Ik ging als een speer door een tunnel, een soort energetische slurf die me van punt A naar punt B bracht. Ik wist waar ik naartoe ging en voelde me volkomen op mijn gemak.
De reis voerde door de aarde, langs gangen en tunnels, met als doel de uitgang in het Himalayagebergte. Heel even vroeg ik me af waarom, maar die gedachte verdween snel, en ik ging op in puur "zijn." Mijn gedachten bleven bij mijn lichaam, dat ergens anders was. De ervaring was intens, en ik voelde me vrij.
Langzaam werd ik naar de uitgang gedragen. Toen ik naar buiten stapte, voelde ik de krachtige energie die uit de tunnel stroomde. Stralen van licht schoten de tunnel uit – een heel bijzonder schouwspel. Ik keek uit over Tibet, voelde de serene sfeer, en begreep opeens wat de mensen hier drijft. Hoe bijzonder dat ze verbonden zijn met de bewoners van Agartha! Op dat moment voelde ik een energie die aan me trok, en wist ik wat me te doen stond.
Ik ging terug de tunnel in, al leek het alsof ik deze keer niet dezelfde route nam. Ik werd door de tunnel gevoerd, en bij een splitsing ging ik linksaf (opvallend dat ik me dit detail herinnerde). Ik liet mijn gedachten weer los en ging volledig op in de ervaring.
Halverwege de tunnel werd ik afgeremd. Er bevond zich een energetische deur waar ik toestemming voor nodig had om door te mogen. Ik vroeg de bewaker van deze poort om verder te mogen reizen, en werd vervolgens in een lichtbel geplaatst. Ik voelde de tegendruk toen ik de energetische deur passeerde. Het leek alsof de lichtbel erdoorheen plopte en ik mijn reis vervolgde. Op een gematigd tempo raasde ik door de tunnel, bewust dat ik mijn snelheid met mijn gedachten kon sturen.
Ik voelde dat ik omhoog ging richting de oppervlakte, en mijn snelheid nam iets af. We gingen nu recht omhoog, en met een enorme druk werd de lichtbel door de aarde, het water en uiteindelijk de lucht heen gedrukt. Tot mijn verbazing hing ik nu in mijn lichtbel boven het Titicacameer, en besefte dat ik door de tweede doorgang naar buiten was gekomen. Met mijn gedachten stuurde ik de lichtbel richting de rand van het meer en stapte uit. Het voelde vreemd om de trilling van de aarde weer te voelen; het gaf me even een onrustig gevoel. Maar ik herstelde me snel en kreeg te horen dat ik de lichtbel mocht gebruiken om de toegang tot de ingang in de rots toegankelijker te maken, zodat meer mensen deze ingang kunnen gebruiken.
Terwijl ik contact maakte met de lichtbel, kleurde deze geel en oranje en vloog richting de ingang. Ik zag dat meerdere lichtwezens bij de poort stonden om de lichtbel door te laten. Ze hielpen sturen, en alsof er een stofzuiger aan de andere kant stond, werd de lichtbel naar binnen gezogen. De ingang had nu een andere uitstraling dan voorheen. Voldaan door deze mooie ervaring bedankte ik de andere lichtwezens, en vroeg ik de vogel om me veilig terug te brengen naar het hier en nu. Wetend wat me nog te doen staat...
Reactie schrijven